Pendimi i Malik Ibn Dinar! Malik Ibn Dinar e fillon rrëfimin e tij mbi mënyrën se si është penduar duke treguar se ai ishte një njeri i humbur, mëkatarë, alkoolistë, njëri që u bënte zullum të tjerëve, merrej me kamatë, rrihte njerëzit e pafajshëm, bënte padrejtësi, saqë thoshte se nuk ka mbetur ndonjë mëkat që të mos e ketë bërë. Ishte tepër i vrazhdë saqë njerëzit largoheshin prej tij për shkak të vrazhdësisë që kishte dhe e urrenin për shkak të mëkateve. Një ditë prej ditësh, kishte vendosur të martohej dhe të kishte fëmijë, ashtu edhe bëri. Pasi që u martua, Allahu xh.sh ia dhurojë një vajzë të cilën e quajti Fatime dhe e donte teje mase. Sa më shumë që i rritej vajza ia shtonte besimin dhe e largonte nga mëkatet, saqë ende pa i mbushur dy vite kur e gjente të atin me gotë të verës në dorë shkonte dhe ia largonte atë, thuajse Allahu xh.sh po e dërgonte të vepronte në atë mënyrë. Kjo ishte edhe arsyeja pse dita ditës i shtohej besimi, largohej nga mëkatet dhe afrohej më afër Zotit xh.sh, ashtu si edhe vetë Fatimja që rritej dita ditës nga pak. Kështu vazhdoji jeta e tij derisa vajza ia mbushi tri vite. Por fatkeqësisht, kur Fatimja mbushi tri vite, Allahu xh.sh e kishte caktuar që ajo të vdiste. Malik Ibn Dinari këtë e kishte përjetuar shumë rënd, saqë ishte kthyer në një gjendje edhe më të rënd dhe më të keqe nga ajo që kishte qenë para lindjes së Fatimes. Kjo ishte ardhur si rezultat i mos posedimit të durimit, gjë të cilën e posedojnë besimtarët dhe me anë të së cilit i tejkalojnë vështirësitë, si pasojë e kësaj Shejtani kishte filluar të ndikojë tek ai saqë një ditë erdhi dhe i tha: Sot do të dehesh ! Një të dehur që nuk e ke bërë kurrë më parë ?. Andaj edhe vendosa që të pijë, vendosa që të dehem, andaj edhe e kalova natën duke pirë.... derisa arrita në shkallë të lartë të dehjes duke e humbur tërësisht vetëdijen, thuajse isha në gjumë. Përderisa isha në atë gjendje, thuajse në gjumë, nga të dehurit e rëndë pashë një ëndërr. Ëndërrova ditën e gjykimit, ëndërrova se si dielli ishte nxirë, deti ishte shndërruar në zjarr, toka dridhej, njerëzit ishin tubuar për këtë ditë të llahtarshme. Në këtë ditë, ku frika ta ndalte frymëmarrjen, njerëzit vinin grupe-grupe, dhe në mesin e këtyre njerëzve isha edhe unë. Dëgjoja një thirrës i cili po thërriste: O Filan i biri i filanit, a nuk të ka ardhur koha që të shfaqësh para Zotëruesit dhe Krijuesit të te gjitha botëve !. Personi që ftohej nga ky thirrës i panjohur, e shihja se si fytyra i nxihej nga frika. Kështu vazhdojë kjo gjendje derisa nuk u thirra edhe unë nga i njëjti thirrës që të dilja para Krijuesit të botëve. Në çast, të gjithë njerëzit që ishin për rreth meje u zhdukën, në tokën e ringjalljes nuk mbeti askush, pastaj e pash një gjarpër të madh, të fortë dhe të gjatë që fillojë të vije me nxitim drejtë meje ndërsa gojën e kishte hapur thuajse donte ta përpijë tërë botën. Fillova të vrapoja, me sa forcë që kisha, në përpjekje për të shpëtuar nga ky gjarpër përbindësh që më ishte vërsulur nga prapa. Ashtu duke vrapuar e takova një plak të shtyrë në moshë, të lodhur dhe të molisur. Ah, sikur të më shpëtoje nga ky gjarpër i llahtarisur që më është vërsulur. Iu drejtova, me një zë që më dridhej nga frika dhe mëzi dëgjohej, duke i kërkuar ndihmë këtij të moshuari !. ‘’ O biri im, unë jam shumë i dobët për të te ndihmuar por vrapo këtij drejtimi sepse ndoshta do të shpëtosh ‘’, i ishte përgjigjur plaku. Vrapova andej nga më këshillojë plaku, por u habita kur përpara meje u shfaq një zjarr që desh më përvëloj fytyrën. Ndërsa me vete thash: A ky qenka shpëtimi, të ikësh nga gjarpri e të hedhesh në zjarr?. Me nxitim u ktheva në përpjekje për të gjetur shpëtim por gjarpri sa vinte e më afrohej edhe më shumë, dhe përsëri arrita tek plaku i moshuar të cilit në shenjë qortimi i thash: Pash Zotin, më ndihmo dhe më shpëto !. Ndërsa ai përsëri mu përgjigj: Siç po e sheh edhe vetë, o biri im, unë jam i moshuar dhe i lodhur andaj edhe nuk kam mundësi të te ndihmojë por vrapo drejt asaj kodrine se ndoshta do të gjesh shpëtim !. Vrapova drejt asaj kodrine dhe u habita kur pash disa fëmijë të vegjël tek po loznin dhe me të parë mua filluan të gjithë të thërrisnin: Oj Fatime, Oj Fatime nxito ta shpëtosh babanë tënd !?. E kuptova se ajo ishte vajza ime dhe në çast u gëzova pse ajo kishte vdekur kur i kishte vetëm tri vite sepse ja tani ajo do të më shpëtonte jetën. Me dorën e saj të djathtë më kapi mua ndërsa me të majtën e saj e largojë gjarprin, unë isha stepur dhe nga frika isha bërë sikur të isha i vdekur. Pasi që u largua gjarpri, Fatimja u ul në prehrin tim ashtu siç bënë zakonisht sa ishim në këtë botë, dhe mu drejtua me këto fjalë: O babi im, a nuk ka ardhur koha, për ata që kanë besuar, që zemrat e tyre të rrëqethen prej frikës ndaj Zotit !?. Ndërsa unë isha i habitur nga fjalët e saj dhe ashtu i ndrojtur e pyeta rreth punës së atij gjarpri, ndërsa ajo më tha: Ai është vepra jote e ligë, ti ishe ai që e ushqeje dhe e rrite aq sa ai desh të hëngri ty. A nuk e ke ditur, o babi im, se veprat e asaj bote në këtë botë vinë në formë krijesash ?. Ndërsa kur e pyeta për punë e tij plakut të moshuar që nuk ishte në gjendje të më ndihmonte, ajo mu përgjigj: Ai është vepra jote e mirë të cilin ti e dobësove dhe e bërë në atë gjendja sa të qaj nga pamundësia e shpëtimit tënd. E sikur të mos me lindje mua, dhe sikur unë të mos vdisja e vogël kush do të te shpëtonte ty sot ?. U zgjova nga ai makth i ëndrrës, ndërsa me tërë forcën time isha dukë thirru: Ka ardhur koha o Allah, ka ardhur koha o Allah ! Po e vërtetë është ajo që im bijë me tha, ka ardhur koha që të rrëqethen zemrat e atyre që kanë besuar nga frika ndaj Allahut xh.sh. U ngrita, edhe pse trupi më dridhej nga frika, u pastrova dhe dola jashtë. Pash se ishte koha e namazit të sabahut andaj edhe iu drejtova xhamisë në kërkim të pendimit dhe në kërkim të shpëtimit. E kërkoja rrugën e kthim për tek Krijuesi im. Hyra në xhami, dhe për habinë time, Imami ishte duke lexuar të njëjtin citat që ma kishte thënë im bijë në ëndrrën që kisha parë. Ky është tregimi për Malik Ibn Dinarin, njërin prej imamëve të tabiinëve. Ky është bërë i njohur më vonë me të vajturit e tij gjatë tërë natës duke thënë: O Zot, vetëm Ti e dinë se kush janë banorët e xhenetit dhe të xhehenemit ! O Zot, a thua vallë, cilit grup i takojë unë? O Allah, të lutëm të më bësh prej banorëve të xhenetit dhe assesi prej banorëve të xhehenemit !. Malik Ibn Dinari ishte penduar sinqerisht dhe ishte bërë i njohur me atë se tërë ditën qëndronte tek dera e xhamisë dhe vazhdimisht thërriste: O ti rob i humbur ktheju Krijuesit tënd, O ti rob i pakujdesshëm ktheju Krijuesit tënd, O ti rob ikacak ktheju Krijuesit tënd. Krijuesi yt është Ai që të thërret për çdo ditë edhe natë! Ai të thërret për çdo natë duke të thënë: O robi Im, nëse ti më afrohesh një pëllëmbë Unë do të te afrohem një shuplakë. E nëse ti më afrohesh një shuplakë, Unë do të te afrohem një kraharorë. E kush më afrohet Mua duke ecur do ti afrohem atij duke vrapuar. O Allah, Ty të lutemi që të na e mundësosh një pendim të tillë çfarë e kishte edhe Malik Ibn Dinari. Pasi që ne dëshmojmë që nuk ka Zot tjetër që meriton të adhurohet përveç Teje, edhe pse jemi prej zullumqarëve !. Përgatiti: Artan Musliu