Ndoshta diçka e mirë fshehët te një e keqe: Tregohet për një njeri i cili quhej Enes ibn Amir. Ëndërronte të martohej me një grua e cila do t'i kënaqte sytë e tij me bukurinë e saj. Kur u martua nuk e pa nusen e tij deri kur hyri dhëndërr, kur ai e shpalosi fytyrën e saj nuk i pelqeu sepse ajo ishte e zezë dhe jo shumë e bukur, ai u distancua nga shtrati i saj natën e martesës me të, kjo gjë e lëndoj shumë gruan e tij të cilës Allahu nuk i dha shumë bukuri mirëpo i dha shumë durim dhe urtësi. Kjo gjëndje vazhdoj derisa gruaja e tij e vërejti se ai nuk ishte i kënaqur me të, ajo i tha: O Enes, ndoshta diçka e mirë fshehët te një e keqe. Kjo fjalë e qetësoj Enesin dhe u stabilizua disi, ai e plotësoj martesën e tij, mirëpo zëmra e tij ende ishte e trazuar, sepse ai ende nuk mund të jetonte i qetë. Këtë herë ai e braktisi gruan e tij për 20 vite, duke mos e ditur se ajo priste një fëmijë më të. Pas 20 viteve Enesi u kthye në qytetin e tij, para se të arrinte në shtëpi ai hyri në xhami qe të falej, në xhami e pa një hoxhë duke ligjeruar, ai u ulë dhe e ndëgjoj ligjëratën, ligjerimi i një hoxhe të ri i atij i pelqeu shumë, ai pyeti për emrin e hoxhës, ata i thanë ai është imam Maliku. Ai tha:Maliku është djali i kujt? Ata thanë: është djali i një njeriu që e ka braktisur qytetin para 20 viteve, quhej me emrin Enes. Atëherë Enesi shkoi të Maliku dhe i tha: Unë do të vi me ty deri të shtëpia jote, do të qëndroj para derës se shtëpisë, i thua nënës tënde, është një njeri tek dera jonë që thotë: ndoshta diqka e mirë fshehët te një e keqe. Kur Maliku i tha nënës se tij këto fjalë ajo tha: Vrapo dhe hapi derën sepse ai është babai yt, është kthyer pas një mungese të gjatë. Ajo asnjëherë nuk i tha atij se ai na la dhe na braktisi, gjatë gjithë asaj kohe ajo kurrë nuk foli keq për të. Për këtë takimi i tyre ishte shumë mallëngjyes, pas kësaj dite Enesi e kuptoj se gruaja e tij ishte një margaritar i cmuar.