Shoqet e mira kanë ndikim të madh për mbajtjen e muslimanes në rrugën e drejtë, duke i ndihmuar asaj që të zhvillojë shprehi të mira dhe të përmirësojë cilësitë e saj.
Shoku i mirë, në të shumtën e rasteve e shprehë (reflekton) qëndrimin dhe sjelljen e personit me të cilin rri:
''Më trego çfare shokësh ke, të të tregojë si je.''1
Shoqërimi me persona të sjellshëm është tregues i qëllimeve t'ua të caktuara dhe fisnike: ''Duke u shoqëruar me njerëzit e sjellshëm, bëhesh edhe t'i një prej tyre, prandaj nuk duhet të shoqërohesh me asnjë tjetër përveç se me ta.''2
Është shumë e rëndësishme të zgjedhësh shokë të mirë dhe t'u ikësh të këqijëve: ''Nëse shoqërohesh me njerëzit, merre për mik atë më të mirin, mos e merr atë më të keqin që të mos bëhesh edhe t'i si ai.''3
Femra muslimane gjithmonë tenton të marrë pjesë në mbledhjet ku diskutohet për Islamin, për madhështinë e mësimeve të tij, që flasin për individin, familjen dhe shoqërinë dhe në të cilat të pranishmit mendojnë për fuqinë e Allahut të Plotëfuqishëm, mirësitë e shumta të Tij, ku njerëzit e këshillojnë njëri-tjetrin për t'i plotësuar urdhërat e Tij, për t'u ruajtur nga ndalesat e Tij dhe të kërkojnë strehim tek Ai.
Në mbledhje të tilla zbuten zemrat, pastrohen shpirtërat, ndërsa qenia e personit përmbushet me lumturi për shkak të besimit. Abdullah Ibn Revaha, radiallahu anhu, e ka pasur zakon, që sa herë të takonte dikë nga sahabët t'u thoshte: ''Ejani, ejani që për një moment ta adhurojmë Zotin tonë.''
Kur Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, ka ndëgjuar për këtë, ka thënë: ''Allahu e mëshiroftë Abdullah Ibn Revahanë, sepse ai i do mbledhjet (tubimet) ku adhurohet Allahu, në të cilat mbledhje mburren melekët (engjëjt).''4
Halifi i drejtë Omer El-Faruku, radiallahu anhu, e kishte zakon që të çlodhej nga obligimet e tij të shumta dhe nga barra e pozitës së tij si udhëheqës (si mbret) në atë mënyrë që i kapte për dore një ose dy vetë dhe thoshte: ''Ejani ta madhërojmë fenë tonë!'', pastaj e përmendte Allahun.5
Edhe Omeri, radiallahu anhu, i cili ishte i drejtë dhe bënte aq shumë ibadet (adhurim), kishte nevojë ta pastrojë shpirtin e tij kohë pas kohe. Ai i linte të gjitha brengat e tij të kësaj jete për një kohë të shkurtër, që të mund ta freskonte shpirtin e tij dhe ta pastronte zemrën.
Ngjashëm me këtë, Muadh Ibn Xhebeli, radiallahu anhu, shpesh u thoshte shokëve të tij kur ishin duke shëtitur: ''Le të ulemi dhe të besojmë (të bëjmë adhurim) për një orë.''6
Muslimani është përgjegjës për forcimin e shpirtit të tij dhe për pastrimin e zemrës së tij. Gjithmonë duhet të tentojë të arrijë shkallë më të larta dhe të ruhet nga rrëshqitjet:
''Për shpirtin dhe për Atë që e ka përsosur, duke ia bërë të njohur atij të keqen e të mirën! Vërtetë, kushdo që e pastron shpirtin, do të shpëtojë, ndërsa kushdo që e shtypë atë (me punë të këqija), do të dështojë.''7
Kështu nga një femër muslimane kërkohet që t'i zgjedhë me kujdes shoqet e saj dhe të marrë pjesë në mbledhjet dhe ligjëratat e dobishme për të, që të mund të lëvizë në një rreth, i cili do ta rrisë besimin dhe devotshmërinë e saj.
''Përkufizoje veten tënde me ata që lusin Zotin e tyre mëngjes e mbrëmje, e që kanë për qëllim kënaqësinë e Tij, dhe mos i shmangë sytë e t'u prej tyre e të kërkosh bukurinë e kësaj bote dhe mos iu bind atij që ia kemi shmangur zemrën e tij prej përkujtimit ndaj Nesh dhe i është dhënë epshit të vetë, pse puna e tij ka mbaruar.''8
Autor: Dr. Muhamed Ali El Hashimi
Marrë nga: ''Muslimanja ideale - Personaliteti i vërtetë i gruas muslimane i përkufizuar sipas Kur'anit dhe Sunnetit.''
Përgaditi: Ehlul Hadith - Ehlul Hadith | Facebook
